Monday, October 8, 2018

छ्या! इतरांच्या चुका आणि मला उगाच...


"ए आई, हे बघ ह्यांचा मेसेज आला आहे की त्या प्रोग्रॅमध्ये मी सिलेक्ट झालो ते! येस! केवढा आनंद झाला आहे मला! आता उद्या माझ्या वर्गातील आणि कोणकोण सिलेक्ट झाले आहे ते पहायचे आहे.
"हो ग! सोमवारी कुठे जायचे आहे त्याचा मिळेल ग पत्ता! त्यांची वेबसाईट आहे सगळे आहे. बघ, माझे कौतुक करायचे सोडून तू काहितरी फालतू प्रश्न मला विचारू नकोस."
"हॅलो, कुठे पार्क केली आहेस? नेहमीच्याच जागी न? मी शाळेच्या गेट बाहेर पडलोय, दोन मिनिटात पोचतो."
"माझ्या वर्गातील फक्त आणखी एकचजण सिलेक्ट झाला आहे! आता तो चालत जात आहे की कसा ते नाहि मी विचारले. तू चल मी GPS लावलं आहे. बारा मिनिटे दाखवत आहे, गाडीने"
"थोडे पुढे दाखवतोय ग! थोडे पुढे घे आणि मग मी उतरतो. अग, जास्त पुढे आलीस ग! आता घे यु टर्न. बस, बस इथेच दाखवतोय. मी जातो आणि फोन करतो मग तू निघ"
"छ्या! इथून ते शिफ्ट झालेत अस म्हणत होती ती काम करणारी माणसं! काहि नको ग त्यांना फोन करायला, त्या माणसांनी साधारण पत्ता सांगितला आहे. ह्यांना साधी वेबसाईट पण अपडेट करता येत नाहि आणि आम्हाला काय गायडन्स देणार? चल तो नविन पत्ता मी लावलाय मी १० मिनिटे दाखवत आहेत. म्हणजे पाचेक मिनिटे लवकरच पोचेन मी. चल तू लवकर निघ"
"थांब इथेच थांब. मी त्या ठिकाणी विचारतो."
"बरे झाले, तिथे त्यांचाच माणूस होता त्याने सांगितले की गाडीने अगदी दोन मिनिटावर आहे. घेतला मी नवा पत्ता. चल"
"छ्या! हा मॅप असा गोल गोल फिरवत आहे? मला वाटते तू पार्क कर आणि चालत जाऊ. ह्या मोठ्या कॉम्प्लेक्समध्येच असणार म्हणून तो आतील रस्ता नीट मॅपवर दाखवत नसेल."
"त्या माणसाने जो पत्ता दिला तोच लावलाय. पण आता चालताना हि आपण उलटे जात आहोत असे दाखवतोय तो मॅपवर! तूच घे आता मॅप नाहितर विचार ना त्या तिकडे एकतर मला आता उशीर झाला आहे"
"नाहि मी जाऊन आलो ह्या बिल्डींगमध्ये दुसर्‍या माळ्यावर तिथे काहि नाहि"
"तो मॅप आता दोन ब्लॉक पुढे दाखवतोय? तुला नक्की वाटतंय का की आपण आता बरोबर दिशेला चाललो आहे मॅपप्रमाणे?"
"हा हे बघ, इथेच आहे! तू जा आता जा मी फोन करेन. दिसताय मुले बसलेली. सुरू हि झालंय!
"छ्या! इतर सगळे वेळेत आलेत. उगाच आईमुळे उशीर झाला! त्या चुकीच्या पत्यावरून इथे फास्ट ड्राईव्ह केले असते तरी मी वेळेत पोचलो असतो. छ्या!

Friday, July 20, 2018

इव्होल्युशन मध्ये आपली ढवळाढवळ?

बोलता बोलता जिममध्ये एक बाई सांगू लागल्या की तिची मांजर दिलेले खाणे खातच नव्हती. जेंव्हा नीट पाहिले तेंव्हा त्यात मुंग्या दिसल्या आणि त्यांना घरात बर्‍याच मुंग्या असल्याचा साक्षात्कार झाला! पुढे त्यांनी हे हि सांगितले मांजराला पूर्ण पाळीव (हाऊस कॅट) बनवण्यासाठी म्हणजे त्याने आपणहून कुठलाहि उंदिर, पक्षी पकडू नये म्हणून त्यांनी काहि उपाय केले आहेत. त्याच्या गळ्यात घंटा बांघली आहे, त्याला एक बिब (लाळेर्‍यासारखे) हि घातले आहे जेणे करून सावज सावध होईल आणि दूर जाईल! त्याचबरोबर त्याला भरपूर खायला देणे आणि त्याच्या बरोबर खेळणे म्हणजे त्याला घराबाहेर जायचे कारणच उरणार नाहि! आता अशा मांजरीने आपल्या पिल्लाला (झाली तर!) तरी काय शिकवावे की असं असं वाग म्हणजे हळूहळू तुझीच "शिकार" होईल?

मग आमच्या योगा शिक्षिका सांगू लागल्या की त्यांच्या मुलाने काहि महिन्यांपूर्वी एक कुत्रा कुठूनतरी सोडवून आणला. काल त्याला फिरायला नेले तर तो असा विचित्र धावल्याने ह्यांच्या हाताभोवती गुंडाळलेला चामड्याचा पट्टा ओढला जाऊन चामडी फाटून पार खोल जखम झाली! त्यांना असे वाटते की त्याला त्याच्या आधीच्या मालकाचे / त्या जागेविषयीचे काहि तरी आठवले असेल म्हणून तो असा धावला. परत असे काहि होऊ नये म्हणून त्यांनी आता त्याला "वन-ऑन-वन" ट्रेनर ठेवून त्याची मानसिक स्थिती सुधारण्यासाठी प्रयत्न करण्याचे ठरवले आहे!

Tuesday, July 17, 2018

ऐसे (आपल्याकडे) होणे नाही...

वीसेक वर्षांपासून इकडे असणाऱ्या मित्राकडे गप्पात विषय आला तो सिग्नलला मदत मागणाऱ्या इकडच्या बेघरांचा. आपल्याकडे त्याना काही तरी मिळते इकडे गाडी कोण थांबवणार! पण माझ्या मित्राने मला अशी माहिती दिली की बहुतांशी हे लोकं स्वखुशीने बेघर होतात एकंदरीत कार्यपध्दतीचा निषेध म्हणून!
अंधार पडू लागला म्हणून गप्पा आटोपल्या. त्याच्या पोर्चमधून सहज नजर आकाशात गेली आणि पश्चिमेला चंद्र - शुक्राची सुंदर युती त्याला दाखवली. त्याने शुक्र पहिल्यांदाच पहिला आणि म्हणाला "वा, भारतात इतका चांगला शुक्र दिसतच नाही".
ह्या अशा गोष्टींमुळेच कदाचित माझ्या ओळखीच्या मुलीची इच्छा आहे की पुढचा जन्म मिळणारच असेल तर तो अमेरिकेत कुत्र्याचा  मिळावा!
गेल्या दोन वर्षांच्या वास्तव्यात अमेरिकेचे गुणगान तर ऐकत होतोच पण ह्या अशा गोष्टींमुळे तर खात्रीच पटली की इकडे होते ते छानच आणि ऐसे (आपल्याकडे) होणे नाही...

Monday, March 5, 2018

हा माझा मार्ग...

१९९५-२००० - दर शुक्रवार-रविवारी कोणाच्या तरी घरी एकत्र जमून गप्पा - टप्पा - जेवण, जोरजोरात काहि गोष्टी कशा बदलता येतील ह्याच्या चर्चा,  कधी जवळपास फिरायला जाणं! वेळ मजेत जायचा!

२०००-२००५ -  मुलांच्या जन्मानंतरचे, वाढदिवसांचे, बडबडगीतांचे, काहि कारणाने एकत्र जमून पॉटलक केल्याचे अशा घरगुती मोजक्या फोटोंमधून आमच्या ग्रुपची बातमी आता आमच्या पर्यंत पोहचू लागली. आम्हिहि आपूलकीने बघून आनंदालो!

२००५-२०१० - ग्रुपमध्ये नविन चेहरे, नवीन घरांचे, गाड्यांचे, पालकांच्या भेटींचे, बाहेर फिरायला गेल्याचे, बच्चे कंपंनींचे शाळेतील बक्षीसे घेतानाचे, वाढदिवसाच्या सरप्राईज पार्ट्यांचे भरपूर प्रमाणात फोटो - व्हिडिओच्या लिंक्स आम्हाला इमेलने मिळू लागल्या.

२०१०-२०१५ - कुणाच्या तरी सरप्राईजला किंवा एकत्र जमून बॉलिवूड गाण्यांवर पध्दतशीर शिकून केलेल्या नाचांचे, गणपती - दिवाळीच्या बरोबरीनेच नविन वर्षांच्या - व्हॅलेंटाईन डे च्या थीम नुसार ठरवलेल्या ड्रेसमध्ये, पार्टयांसाठी सजवलेल्या घरांमध्ये एकमेकांना जोरजोरात चिअर्स करतानाचे, खाद्य पदार्थांच्या विविधतेचे फोटो - व्हिडिओ आता लगेचच मिळू लागले.

२०१५-२०१८ - आताच्या फोटो व्हिडिओत घरात स्पेशल डान्स फ्लोअर,  डिस्को लाईटींग, डीजे, फॉग मशीन, पायात चपला-बूट घालूनच वावरणारी लोकं, फोटो बूथ, मद्याचा वाहता ओघ, मोठ्यांनाच खेळता येतील असे खेळ आणि ह्या सगळ्या सकट दरवेळी नवनवीन थीम्स दिसू लागल्या! ह्या सगळ्या खेळाचे मोजक्या शब्दात करायचे तर म्हणता येईल ’पेज-थ्री पार्टी’!

थोडा विचार केल्यावर वाटले की मागेच कधीतरी मार्ग बदलले आहेत त्यामुळे हा विषय इथेच थांबवणे योग्य!

Thursday, January 25, 2018

कामाचा स्वेटर

निघालो तर जोरदार थंडी होती. मी लांब बाह्यांच्या टी-शर्टवर स्वेटर, जॅकेट आणि कानटोपी घातली होती. इथे तरी हे कपडे कामाला आले असा विचार करत मी गाडीत बसलो.
गाडी थोडी पुढे आल्यावर गाडीच्या दिव्याच्या उजेडात रंगीबेरंगी स्वेटर घालून पहिल्या बसने ३० किमी लांब असलेल्या हायस्कूल - कॉलेजला जाणारी मुले दिसली. तोंडातून वाफा बाहेर काढत हातावर हात घासत थंडीला पळवायचा प्रयत्न करत होती. मांडीखाली घातलेल्या माझ्या हाताची घडी घातली गेली.
नदीवरच्या पुलाच्या अलिकडे अर्ध्या बाह्यांचे स्वेटर घातलेल्या काहि बाया डोक्यावर आणि काखेत कळशा घेऊन चालताना दिसल्या. गाडीने पूल ओलांडेपर्यंत माझी कानटोपी सीटवर पडली.
हायवेला लागल्यावर आमच्या नेहमीच्या चहाच्या टपरीच्या आधी दगडफोड्याचे एक कुटुंब दगड फोडण्याचे काम करत होते. त्याच्या अंगात साधी बंडी आणि त्याच्या बायकोच्या अंगावर साडी! चहाला खाली उतरण्याआधी माझे जॅकेट सीटवर पडले.
चहावाल्याला भाऊंनी "तीन चहा घे रे आणि दोन चहा पाव त्या दगडफोड्याला देऊन ये" असं सांगत माझ्याकडे बघून हसत म्हणाले "काय, आता तरी थंडीची बोच कमी होईल ना?"

Tuesday, January 23, 2018

नेमेचि येतो मग अनिवासी भारतीय...

दर दोन वर्षांनी भारत यात्रेवर येणार्‍या माझ्या मित्रासमोर बसून माझी श्रवणभक्ती चालू होती. परदेशी नागरिकत्व, भारताचा इ-व्हिसा असल्याने त्याचे विमानतळावरचे काम सुखकर जरी झाले असले तरी त्याच्या मैत्रीचा हात कस्टम्स्‌ अधिकार्‍याने नाकारत सामानावर ड्युटी लावल्याने तो थोडासा दुखावला होता. परदेशातील लाच न घेणे, स्वच्छता, वाहनांचा वेग अशा विषयांवर भरधाव  धावणार्‍या त्याच्या गप्पांच्या गाडीचे चाक लवकरच इकडच्या कधीही न बदलणार्‍या परिस्थितीत, घाणीत आणि चिखलात रुतून नुसतेच गोल गोल फिरू लागले! शेवटी दुसर्‍या दिवशी सकाळी सहा वाजता माझ्याबरोबर फेरफटका मारण्याचे आमंत्रण देऊन रुतलेल्या गाडीतून खाली उतरत मी चालत घरचा रस्ता धरला!
दुसर्‍या दिवशी सकाळी मला अर्धा तास ताटकळत ठेवून परत एकदा इथल्या न बदलणार्‍या परिस्थितीची जणू त्याने जाणीवच करून दिली. घराबाहेर पडताच चिवचिवाटातून ऐकू येणारा तांबट पक्षाचा आवाज त्याला ऐकायला सांगितले. परदेशातील निरव शांततेला सरावल्याने असेल कदाचित पण तांबटाचा आवाज ऐकायला त्याला चक्क मिनिटभर तरी लागलेच! कोकीळच्या सादला मात्र त्याने पटकन दाद दिली. रस्त्याच्या नावात जरी बुलेव्हार्ड नसले तरी दोन्ही बाजूंच्या झाडांच्या कमानीखालून जायला छानच वाटत होते. काही झाडांवर बगळ्यांची घरटी दिसत होती आणि काहि काहि बगळ्यांच्या मानेच्याभोवती आलेला वेगळ्या रंगाचा पिसारा त्यांची विणीच्या हंगामाची तयारी असल्याचे खुणावत होते. चालता चालता बकुळीच्या फुलांच्या सड्यातील थोडी फुले आता आमच्याहि हातात आली आणि जुन्या रस्त्याची नवी ओळख आवडल्याचे मित्राच्या चेहर्‍यावर दिसून आले.
वस्तीच्या बाहेर येऊन खाडीच्या दिशेने चालताना वाटेत सोनकी, तेरडा तर कुठेतरी एखादी लाजाळू हि फुललेली दिसत होती. कांदळवनात निदान तीन चार वेगवेगळ्या प्रजाती दिसल्याच आणि पाण्याबरोबर वाह्त जाऊन रूजणार्‍या शेंगाहि दिसल्या. खाडीच्या जवळ रोहित पक्षांचा गुलाबी रंगांचा मोठा थवा दिसत होता. तुरुतुरु धावणारा चिखल्या बघायला गंमत वाटत होती. पाण्याच्या जरा वर उडत असणार्‍या छोट्या पक्षांच्या थव्याने अचानक दिशा बदलून पंखांखालचा पांढरा रंग चमकवून दाखवला. काहि कारणाने रोहित पक्षांनी हि एकदम उडून जागा बदलली. परतीच्या वाटेवर गरूड हि दर्शन देऊन गेला.
सकाळची सुरवात एवढी चांगली झाल्यावर दिवस मजेत न जावो तरच नवल! वाटेतल्या दूध केंद्र, पेपर स्टॉल सांभाळणार्‍यांना ओळख देत देत मित्राला हि शेवटचा अच्छा करून मी निघालो ते त्याचे पुढच्या दिवशीहि वेळेवर फिरयाला जाऊयाच हे आमंत्रण स्विकारतच! कदाचित इकडे चिखलात गाडी रुतवण्यापेक्षा त्यातून मजेने घसरत घसरतहि जाता येते हे त्याला जाणवले असावे!

Monday, January 22, 2018

द्राविडी प्राणायाम

ब्राम्ह मूहूर्तावर निघायचे ठरवले होते कारण ’लांबचा पल्ला...काय होईल... कस्स होईल...’! त्यात आधीच मित्रांनी रस्त्याची केलेली रंजक वर्णनं आणि शंका! सरळ जाणार रस्ता बंद नसता तर प्रवासाचे अंतर अवघ्या ४० मिनीटात पार करता आले असते त्याला आता चांगलाच वेळ लागणार होता. आधी उत्तरेला १०० किमी मग पूर्वेला १६० किमी, दक्षीणेला ८० किमी आणि आणि शेवटच्या टप्प्यात पश्चिमेला ६० किमी असा प्रवास होता. काहि सामान त्याच दिवशी पोचवायचे असल्याने हा सगळा हा द्राविडी प्राणायाम! माझ्या उत्सुकतेला बरीच कारणे होती; उत्तर - दक्षीण पसरलेल्या लांबलचक नॅशनल फॉरेस्टची एक छोटी प्रदक्षिणा, त्यासाठीचे वाहन कारण जातानाचा प्रवास होता चक्क ट्रकमधून आणि येताना ट्रेन!
जरी थोडा उशीर झाला असला तरी हवेतील थंडावा जाणवत होता! अर्ध्या तासाच्या आतच वाहन अगदी सराईतपणे चालवलं जात आहे असं वाटल्याने नव्या वाहनाची,  वळणदार रस्त्याची काळजी जाऊन हळूहळू सभोवतालाची जाणीव होऊ लागली. डाव्या बाजूला अगदी शांत वाटणार्‍या समुद्रावर मच्छीमारांच्या होडक्यांचे दिवे मात्र हेलकावे खाताना दिसत होते. रस्त्याच्या दुसर्‍याकडेला थोडी थोडी शेतं हि असल्यासारखी वाटत होती. खुरट्या झाडीतून एखादा काजवाहि चमकत होता. मध्येच कधीतर डोंगर रांगांच्या घळीतून समुद्राच्या दिशेने जाणार्‍या वार्‍याचा भसकन हल्ला झाला की मात्र वाहनावरचा सराईतपणा गळून पडल्यासारखा वाटे! एक छोटा बोगदा पार केल्यानंतर मात्र वार्‍याचे छुपे हल्ले बंद झाले.
आता आमाचा समुद्राकडे पाठकरून सूर्याच्या दिशेने प्रवास चालू झाला होतो. नॅशनल फॉरेस्टच्या मधून जाणारा हा रस्ता एक पदरीच होता. थोड्याच वेळात लहान लहान आकाराची टेकाडं दिसू लागली होती. समुद्राच्या वाळूतले छोटे छोटे किल्लेच! महाकाय कासवांच्या पाठीसारखे त्यांचे आकार होते. जवळ असूनसुध्दा टेकाडांचा माथा आणि पायथा एकाच नजरेत समावत होता तर त्यांच्या मागच्या डोंगरांची उंची इतकी की ढगांनी झाकल्यामुळे त्यांचा माथाहि दिसत नव्हता. काहि काहि टेकाडांच्या पश्चिमेचा भाग माथ्यावरच्या एकाच झाडाच्या सावलीत झाकला जात होता. तिथेच थांबून दोन चार टेकाडांना सहज प्रदक्षिणा घालून चढून जावं अस वाटू लागलं. दूर कुठे कुठे घिरट्या घालणारे शिकारी पक्षी आणि रस्त्याच्या कडेला गाडीची ठोकर लागून मरून पडलेला एखादा कोल्हा एवढीच काय ती नॅशनल फॉरेस्टची निशाणी!
दक्षिणेकडचा बराचसा प्रवास घाटमाथ्यावरूनच झाला. खोल दरीत मोठी मोठी तळी आणि त्यांचे बांधारे दिसत होते. ह्या तळ्यांमुळेच झालेल्या नदीने मग आम्हाला आमच्या पश्चिमेकडील प्रवासात साथ दिली ती अगदी आमच्या गावापर्यंत. आम्हि गावात शिरताना शेवटचे एक दर्शन देऊन ती गेली समुद्राकडे!
परतीला रात्रीची गाडी पकडून आम्हि परत आमच्या ठिकाणी पोचलो आणि वाटलं की खरोखरीच एक मोठा प्रवास संपला!
प्रवासाचा शीण झटकून सकाळी उठून सगळं उरकेपर्यंत बातमी आली कि रस्ता दुपारी एक वाजता सुरू होणार आहे! मित्रांना काय, उलट-सुलट केलेल्या प्रवासाच्या कौतुकाचे रुपांतर ह्या बातमीने लगेच चेष्टेत झालं!