नेमेचि येतो मग अनिवासी भारतीय...

दर दोन वर्षांनी भारत यात्रेवर येणार्‍या माझ्या मित्रासमोर बसून माझी श्रवणभक्ती चालू होती. परदेशी नागरिकत्व, भारताचा इ-व्हिसा असल्याने त्याचे विमानतळावरचे काम सुखकर जरी झाले असले तरी त्याच्या मैत्रीचा हात कस्टम्स्‌ अधिकार्‍याने नाकारत सामानावर ड्युटी लावल्याने तो थोडासा दुखावला होता. परदेशातील लाच न घेणे, स्वच्छता, वाहनांचा वेग अशा विषयांवर भरधाव  धावणार्‍या त्याच्या गप्पांच्या गाडीचे चाक लवकरच इकडच्या कधीही न बदलणार्‍या परिस्थितीत, घाणीत आणि चिखलात रुतून नुसतेच गोल गोल फिरू लागले! शेवटी दुसर्‍या दिवशी सकाळी सहा वाजता माझ्याबरोबर फेरफटका मारण्याचे आमंत्रण देऊन रुतलेल्या गाडीतून खाली उतरत मी चालत घरचा रस्ता धरला!

दुसर्‍या दिवशी सकाळी मला अर्धा तास ताटकळत ठेवून परत एकदा इथल्या न बदलणार्‍या परिस्थितीची जणू त्याने जाणीवच करून दिली. घराबाहेर पडताच चिवचिवाटातून ऐकू येणारा तांबट पक्षाचा आवाज त्याला ऐकायला सांगितले. परदेशातील निरव शांततेला सरावल्याने असेल कदाचित पण तांबटाचा आवाज ऐकायला त्याला चक्क मिनिटभर तरी लागलेच! कोकीळच्या सादला मात्र त्याने पटकन दाद दिली. रस्त्याच्या नावात जरी बुलेव्हार्ड नसले तरी दोन्ही बाजूंच्या झाडांच्या कमानीखालून जायला छानच वाटत होते. काही झाडांवर बगळ्यांची घरटी दिसत होती आणि काहि काहि बगळ्यांच्या मानेच्याभोवती आलेला वेगळ्या रंगाचा पिसारा त्यांची विणीच्या हंगामाची तयारी असल्याचे खुणावत होते. चालता चालता बकुळीच्या फुलांच्या सड्यातील थोडी फुले आता आमच्याहि हातात आली आणि जुन्या रस्त्याची नवी ओळख आवडल्याचे मित्राच्या चेहर्‍यावर दिसून आले.

वस्तीच्या बाहेर येऊन खाडीच्या दिशेने चालताना वाटेत सोनकी, तेरडा तर कुठेतरी एखादी लाजाळू हि फुललेली दिसत होती. कांदळवनात निदान तीन चार वेगवेगळ्या प्रजाती दिसल्याच आणि पाण्याबरोबर वाह्त जाऊन रूजणार्‍या शेंगाहि दिसल्या. खाडीच्या जवळ रोहित पक्षांचा गुलाबी रंगांचा मोठा थवा दिसत होता. तुरुतुरु धावणारा चिखल्या बघायला गंमत वाटत होती. पाण्याच्या जरा वर उडत असणार्‍या छोट्या पक्षांच्या थव्याने अचानक दिशा बदलून पंखांखालचा पांढरा रंग चमकवून दाखवला. काहि कारणाने रोहित पक्षांनी हि एकदम उडून जागा बदलली. परतीच्या वाटेवर गरूड हि दर्शन देऊन गेला.

सकाळची सुरवात एवढी चांगली झाल्यावर दिवस मजेत न जावो तरच नवल! वाटेतल्या दूध केंद्र, पेपर स्टॉल सांभाळणार्‍यांना ओळख देत देत मित्राला हि शेवटचा अच्छा करून मी निघालो ते त्याचे पुढच्या दिवशीहि वेळेवर फिरयाला जाऊयाच हे आमंत्रण स्विकारतच! कदाचित इकडे चिखलात गाडी रुतवण्यापेक्षा त्यातून मजेने घसरत घसरतहि जाता येते हे त्याला जाणवले असावे!