सकाळी डोळे उघडले आणि परत एकदा पोटात खड्डा पडला.
दूध घ्यायला जाताना मी जरा वळसा घालून जातो. कारण मागच्यावेळी वाटेतल्या दुधवाल्याने एक रुपया जास्तच घेणार असे ’झोपेतील’ इतर गिर्‍हाइकांसमोर ठणकावत मला दुखावले होते.
परत येताना मी ’सकाळी फिरणे चांगले’ ह्या सबबीखाली आणखी दुरुन येतो. ह्याला कारण वाटेतील मंदिर. मंदिरात न जाणारा मी, दोन वेळा स्वखर्चाने गळका नळ बदलून दिल्यावर तिसर्‍यांदा तरी मंदिर ट्रस्टने ते काम करावे अशा अपेक्षेने मंदिरात गेल्यावर ट्रस्टीने वसकन ओरडून भक्तांसमोर माझ्या विचारावरची त्यांची भक्ती दाखवून दिली होती.
मंदिराला बगल देऊन जवळच्या गल्लीऐवजी पुढची गल्ली मी घेतो कारण तिथे माझ्या इमारतीच्या अगदी बाजूच्या इमारतीचे गेट येत नाहि. त्या इमारतीत दररोज वरच्या टाकीतून पाणी का गळते हे विचारल्यावर तिथल्या सेक्रेटरी आणि त्यांच्यामुळे वॉचमनने माझ्या ’बिग थिंकिंग’ वर पाणी ओतून झाडले होते.
मी अशी भटकंती करून वाटेत कुठेहि वेगळी विघ्ने न दिसोत असा विचार करत अर्ध्या तासाने घरी येतो आणि कामावर जायची तयारी करतो.
सर्वांनाच वाटते की आपल्याला हिरवा सिग्नल मिळावा पण माझे कारण वेगळेच असते. लाल सिग्नल दिसला तर आपसूक माझा हात लॉककडे जातो आणि काचाहि वर होतात! ब्रेकवरच्या थरथरत्या पायाला, माझ्या गाडीचे दार उघडून लाल सिग्नलला थांबल्याबद्दल शिव्या घालणारा माणूस आठवत असावा.
लंच टाईममधे मी इतरांसोबत फिरायला जायला टाळतो कारण छोटे-मोठे काहि विकत घेऊन पैसे दिल्यावर सुट्या पैशाच्या रुपात मला चॉकलेट्‍स घ्यायची नसतात.
ऑफिसमधील कुणीहि सोबत नसतानाच मी पेट्रोल भरायला जातो कारण क्रेडिट कार्डावर पैसे देताना पुढील एक रुपयावर राऊंडिंग न करण्यावरून माझे हसे उडालेले असते.
संध्याकाळी जिन्याजवळचे सोसायटी ऑफिस उघडे असेल तर कधी एकदा लिफ्ट येते असे मला होते. कारण ओला - सुका कचरा वर्गिकरण, कमीत कमी पाणी वापर, देखाव्यांपेक्षा गळतीला महत्व अशा अनेक कारणांवरून मला उधळले गेलेले असते.
टीव्ही वरची डिबेट्स बघत जेवून मी झोपायला जातो. उद्या तरी सकाळी ह्यासगळ्याकडे संपूर्ण कानाडोळा किंवा तडीस नेणार्‍या ’डोंबिवली फास्ट’ च्या निगरगट्टपणाने मला जाग यावी असा विचार करत मी झोपी जातो.
